Het verhaal van Annelies

Souvenirs de Zoë Fotografie

Annelies (36 jaar) lijdt aan een ongeneeslijke spier- en zenuwziekte. Aangezien ze in een rolstoel zit, zijn bepaalde dagdagelijkse klusjes een hele uitdaging. Dankzij Lela, haar assistentiehond, kan ze toch zelfstandig door het leven gaan. Het onderstaande interview toont de impact van onze vzw op haar dagelijkse leven.

Zou je eens willen vertellen waarom je nood had aan een assistentiehond? 

"Van jongs af aan had ik me al een idee gevormd over hoe mijn leven eruit zou zien. Ik zou alleen wonen met een hond die me gezelschap kon houden. Toen ik door mijn ziekte moeite kreeg om spullen op te rapen, deuren te openen en mezelf aan te kleden, wist ik dat ik nood had aan hulp. Terugkeren naar mijn ouderlijk huis was geen optie: ik moest en zou zelfstandig door het leven gaan. Ook mijn job als leerkracht in het 2de middelbaar wilde ik koste wat kost blijven uitoefenen. Om die reden ging ik op zoek naar een organisatie die mij een assistentiehond kon aanbieden, zo zou ik mijn vrijheid niet moeten opgeven."

Was het een moeilijke zoektocht naar een organisatie die je verder kon helpen? 

"Ja en nee. Er zijn verschillende organisaties in Vlaanderen die assistentiehonden opleiden. Voor ik bij de Hondenboot terechtkwam, heb ik bij twee andere organisaties aangeklopt. Zij weigerden mijn aanvraag, omdat ik vaak naar het ziekenhuis moet. Ze dachten dat ik hierdoor geen goede band zou kunnen opbouwen met mijn assistentiehond. Hierdoor voelde ik me onzeker, want ik vreesde dat de instellingen zulke informatie aan elkaar zouden bezorgen. Tijdens het intakegesprek met Agnes (hoofdtrainster Hondenboot Antwerpen vzw) bleken deze zorgen overbodig. De aanpak van de Hondenboot is namelijk veel persoonlijker dan die van sommige andere organisaties. Ze gaan in deze vzw echt op een menselijke manier met hun cliënten om en bekijken elk profiel apart. Bovendien vormde het financiële aspect een tweede probleem, maar ook hiervoor probeerde de Hondenboot een oplossing te zoeken. Tijdens een tweede intakegesprek stelden we samen een (financierings)plan op en niet veel later keurde de vzw mijn aanvraag goed. Mijn zoektocht die 4 à 5 jaar duurde, zat er eindelijk op."

Hoe wisten ze dat jij en Lela een goede match waren? 

"Voordat de matching plaatsvond, had ik stiekem op Facebook al eens gekeken naar de verschillende honden die voor de opleiding in aanmerking kwamen. Ik had al meteen een favoriet! Lela, de zwartharige labradoodle, sprong onmiddellijk in het oog. Tijdens de matching was ik dan ook heel gestresseerd, omdat ik mijn keuze eigenlijk al had gemaakt. Gelukkig klikte het meteen! Het was alsof Lela aanvoelde dat ik haar verkoos. Een match made in heaven, zo zou je het wel kunnen noemen."

Verloopt het continu samen zijn altijd vlot? 

"Zelf ben ik leerkracht Geschiedenis op een middelbare school. Ik wilde Lela ter ondersteuning graag meenemen naar de lessen, maar de voorbereidingen om haar aan de school te laten gewennen waren niet evident. Tijdens de zomervakantie waren de gebouwen en speelplaats leeg, waardoor Lela de drukte nog niet kon ervaren. Toch gingen we samen al zoveel mogelijk op verkenning. De eerste schooldag voelde ik me erg gestresst over hoe Lela de dag zou ervaren, maar ze deed het heel goed. We hadden de leerlingen op voorhand een brief gestuurd over hoe ze met assistentiehonden moeten omgaan. In het begin was het voor de kinderen uiteraard even wennen om een hond in de klas te hebben, maar al gauw konden ook zij Lela niet meer missen. Nu de lessen vaker online doorgaan door de coronamaatregelen, voelt Lela eveneens een groot gemis voor de kinderen. Wanneer we dan toch nog eens naar de school kunnen gaan, is ze dan ook zeer tevreden."

"In mijn vrije tijd speel ik viool in een orkest. Door de coronasituatie is Lela nog niet vaak mee naar repetities kunnen gaan. Toch gedraagt ze zich ook hier heel goed wanneer de sessies live kunnen plaatsvinden."

"Soms ben ik nog wel bang dat mensen me ergens niet binnen willen laten met een assistentiehond. Zo mocht ik bijvoorbeeld het ziekenhuis niet bezoeken met Lela. Wanneer ik het dan toch deed, heeft niemand hier iets op gezegd. Dat is natuurlijk het grote verschil tussen mezelf en mensen met een therapiehond: door mijn rolstoel is het plaatje wel compleet."

Wat is de impact van Lela op jouw leven? 

"Lela heeft mijn leven enorm veranderd. Door mijn ziekte heb ik hulp nodig om zelfstandig te wonen. Een assistentiehond is hiervoor een perfecte oplossing, maar dat is helaas zeer duur. Het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap kan een financiële tegemoetkoming geven, maar het is bijzonder complex om deze steun te verkrijgen. De Hondenboot vzw was daarom de ideale oplossing. Zij waren in staat om een betaalbare assistentiehond aan te bieden, waarvoor ik hen zeer dankbaar ben. Lela heeft namelijk een grote positieve impact op mijn dagelijkse leven."

"Ik ervaar geregeld pijnaanvallen en het is voor mij moeilijk om bijvoorbeeld deuren te openen of spullen op te rapen. Sinds ik Lela heb, moet ik me hierover niet langer zorgen maken. Ze herkent mijn pijnaanvallen en wanneer ik tijdens een wandeling te moe ben, merkt ze dit onmiddellijk op. Hierdoor ziet mijn leven er veel aangenamer uit. Daarnaast helpt Lela therapeutisch. Dankzij de band die ik met haar heb, kan zij me emotioneel ondersteunen wanneer ik het moeilijk heb. Thuisverpleging is ook een mogelijke oplossing, maar zij komen op vaste tijdstippen. Lela staat daarentegen altijd klaar om me te helpen. Aangezien ze mij niet enkel op een praktische maar ook emotionele manier heel goed ondersteunt, vormt ze voor mij een echte game changer."